แรงเงา 2

“ก็ใช่...ผมเมา...เมาเพราะคุณไม่พูดความจริงกับผมแต่เลือกจะพูดกับผู้ชายอย่างนายศรุต แล้วยังแอบมาพบกันโดยที่ผมไม่รู้ไม่เห็น ทำไม...มันมีเสน่ห์นักรึไง หรือว่าวาทะมันทำให้คุณหลงใหลหรือเพราะความหล่อของมัน!”

“หยุดเลยคุณกิจ คุณเพ้อใหญ่แล้ว ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้!”

“ถ้ากลับก็ต้องกลับกับผม”

“ไม่...ฉันจะกลับคนเดียว ถึงกรุงเทพฯฉันจะย้ายไปอยู่คอนโด เราควรแยกกันสักพักจนกว่าคุณจะรู้ใจตัวเอง”

“รู้ใจตัวเอง...คืออะไรนิน โอ๊ย...ผมตามคุณไม่ทันแล้ว ผู้หญิงอย่างคุณมันซับซ้อนเหลือเกิน”

คำพูดตัดพ้อของวีกิจทำให้มุนินทร์สะเทือนใจมาก ปมคิดเทียบตัวเองกับมุตตาย้อนมาในหัว โพล่งลั่นอย่างเหลืออดเรื่องเขาย้ายไปนอนบ้านสร้อยคำโดยไม่บอกเธอ แถมพลอดรักกับทัยอย่างไม่อายฟ้าดิน

“บอกมาสิ...คุณแกล้งทำเป็นโกรธฉันเพื่อไปค้างบ้านแม่ รอจังหวะให้ยัยเด็กทัยไปอยู่บ้านพอดี มันแนบเนียนมากจนฉันคิดไม่ถึง ไงคะ...คืนนั้น

ได้ปลุกปลอบโอ้โลมกันถึงสวรรค์ชั้นไหน”

วีกิจโกรธมาก เขย่าร่างภรรยาหัวสั่นหัวคลอน “หยุดพูด หยุดพูด คุณมันบ้าไปแล้ว!”

“ฉันไม่ได้บ้า...ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่ฉันคิดมาตั้งแต่แรก เด็กทัยมันคล้ายเหลือเกิน ยิ่งวันนั้นที่คุณดุมันฉันเพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าคุณไม่เคยลืม”

มุนินทร์ร่ำไห้อย่างหมดสภาพ พรั่งพรูสิ่งที่ติดใจมานาน “คุณไม่เคยลืมมุตตา คุณยังรักมุตตาอยู่ แล้วยัยทัยมันก็ละม้ายมุตตาเหลือเกิน...เป็นเด็กสาว แสนซื่อถูกทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจ สมควรที่ผู้ชายแสนดีอย่างคุณจะดูแลปกป้องเหมือนที่คุณดูแลตา

ตอนถูกคนทั้งกระทรวงทำร้าย”

“นิน...ไม่ใช่นะ คุณมโนไปใหญ่แล้ว”

“ไม่...ฉันไม่ได้มโน ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง ฉันยังจำได้ ครั้งแรกที่เจอคุณ...คุณเทกแคร์ดูแลฉันอย่างดีเพราะคุณคิดว่าฉันคือตา ยิ่งคุณเจนภพเข้ามาหาฉันคุณก็รีบเข้ามาปกป้อง”

“ไม่จริงนิน เราเคลียร์เรื่องนี้กันไปหมดแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ...คุณแค่หลอกตัวเองว่าคุณรักผู้หญิงอย่างฉัน ยอมรับมาเถอะค่ะว่าคุณเอายัยทัยมาเป็นตัวแทนของมุตตาคนที่คุณไม่เคยลืม ส่วนฉันมุนินทร์เป็นแค่ร่างเงาที่คุณไม่เคยรักแม้แต่นิด”

วีกิจพูดไม่ออก จับต้นชนปลายไม่ถูก มุนินทร์ไม่ยี่หระจะผละไปแต่ไม่วายทิ้งท้าย

“นี่ไงคะที่ฉันเตือนคุณให้คุณรู้ใจตัวเองเสียก่อน แล้วเราค่อยมาตกลงว่าจะเอายังไงกับชีวิตแต่งงานของเราดี”

จบคำมุนินทร์ก็คว้ากระเป๋าจะกลับกรุงเทพฯ

วีกิจทนไม่ได้รั้งไว้และลงมือข่มขืนภรรยาตัวเอง!

ooooooo